U Srbiji se danas obeležava Dan sećanja na žrtve genocida počinjenog u II Svetskom ratu u ustaškoj NDH, nad Srbima, Jevrejima i Romima.
Predsednik Srbije Boris Tadić izjavio je danas, povodom Nacionalnog dana sećanja na žrtve genocida u Drugom svetskom ratu, 22. aprila, da je Srbija demokratska zemlja izgrađena na antifašističkoj tradiciji kojoj je neprihvatljiva bilo kakva netrpeljivost na etničkoj, nacionalnoj i verskoj osnovi.
Tadić je istakao da su sećanja na antifašističku borbu i stradanja još jaka i da to sećanje daje veru da se logori smrti nikada više neće ponoviti, prenela je Pres služba predsednika Srbije.
"Uvek ćemo pamtiti tragična stradanja Srba, Jevreja i Roma u Jasenovcu, stratišta u Donjoj Gradini i žrtve logora Staro Sajmište u Beogradu. Upravo zbog svih žrtava holokausta i sećanja na njihove patnje ne smemo da dozvolimo da se revidira istorija", naglasio je predsednik Srbije.
Dan sećanja na žrtve genocida u Srbiji se obeležava 22. aprila, na dan kada su dve grupe zatočenika 1945. godine krenule u proboj iz ustaškog konclogora Jasenovac videvši da su počele masovne likvidacije i zatiranje tragova zločina.
Od oko 1.000 zatočenika iz logora broj 3. u proboj je krenulo oko 650, od kojih je preživelo 116, dok je od 167 iz logora broj 4., odnosno "Kožara", u proboju uspelo 11.
Bio je to i početak kraja jasenovačkog sistema logora smrti u kojima je na najstrašnije načine umoreno više stotina hiljada ljudi.
NDH su proglasile ustaše 10. aprila 1941. pod pokroviteljstvom nacističke Nemačke i fašističke Italije, a obuhvatala je Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu i Srem, teritoriju sa oko 6,3 miliona stanovnika, od kojih su više od trećine bili Srbi.
Program za "rešenje srpskog pitanja" ostvarivan je po formuli "trećinu pobiti, trećinu proterati, a trećinu pokrstiti", koju je 11. juna 1941. obelodanio ustaški ministar i hrvatski književnik Mile Budak.
Jedan od vidova organizovanog zločina hrvatske države, pored masovnih jama i grobnica, bili su logori od kojih je najveći i nastrašniji bio Jasenovac, u svetu poznat i kao "srpski Aušvic".
Jasenovačko gubilište, osnovano polovinom avgusta 1941. godine, sastojalo se od pet velikih i tri manja logora i prostiralo se na površini od 210 kvadratnih kilometara.
Većina logora bila je u jugozapadnoj Slavoniji (Hrvatska), dok su s druge strane Save (BiH) bila masovna stratišta, a na najvećem u Donjoj Gradini procenjeno je da je usmrćeno 366.000 ljudi.
Jasenovac je zvanično nosio naziv "Sabirni i radni logor", a u stvarnosti je bio logor za uništavanje nehrvata u kome su jedine ubice bile hrvatske ustaše. Bila je to fabrika smrti u kojoj su žrtve ubijane maljevima, noževima, sekirama, a leševi spaljivani, bacani u Savu ili zatrpavani u masovne grobnice.
NDH je u jednom nadmašila naciste - bila je jedina država koja je imala posebne logore za decu - Sisak i Jastrebarsko, kroz koje je prošlo 33.000, a u njima skončalo blizu 20.000 mališana, uzrasta od jedne do 14 godina.
Tačan broj žrtava u Jasenovcu nije nikad utvrđen, jer je zbog politike pomirenja svih naroda pod parolom "bratstva i jedinstva" tokom vladavine komunista u bivšoj Jugoslaviji puna istina o razmerama zločina hrvatskih ustaša bila nepoželjna.
Zahvaljujući tome ustaškom poglavniku Anti Paveliću i većini odgovornih iz tadašnje hrvatske vlasti nikada nije suđeno ni u odsustvu, a zločin genocida počinjen u NDH ostao je nekažnjen.
Oni kojima je suđeno, odgovarali su za ratni zločin protiv civilnog stanovništva, a ne za genocid, poput ustaškog ministra policije Andrije Artukovića i zapovednika Jasenovca Dinka Šakića, koji su osuđeni u dobokoj starosti tek 1986. odnosno 1999.godine.
Prema Izveštaju državne Komisije FNRJ za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih saveznika, u sistemu jasenovačkih logora je pobijeno 500.000 Srba, 80.000 Roma, 23.000 Jevreja i više hiljada antifašista različitih nacionalnosti, a Centar "Simon Vizental" govori o 600.000 umorenih.
Da su te brojke najbliže istini ukazuje i nemački dokument do koga je došao šef kancelarije za specijalne istrage Ministarstva pravde SAD Ilaja Rozenbaum u kome je navedeno da je u Jasenovcu u prvih godinu i po dana usmrćeno 200.000 ljudi.
Stručnjaci beogradskog Muzeja žrtava genocida, već nekoliko godina rade na stvaranju imenoslovnika, kako bi ustanovili najmanji mogući broj žrtava, i do sada su popisali blizu 90.000 likvidiranih.
Na teritoriji bivše Jugoslavije tokom Drugog svetskog rata formiran je 71 konclogor i sabirni centar, ali i još 329 njihovih ispostava, istražnih i drugih zatvora, od toga najviše na području NDH.
Na teritoriji Srbije najveći logor je bio Banjica, koji je pod upravom Specijalne policije kvislinške vlade Milana Nedića formirao nemački Gestapo i u kome je ubijeno oko 80. 000 ljudi.
Kroz logor Staro sajmište koji se nalazio na teritoriji tadašnje NDH, prošlo je oko 100.000 ljudi.
Procenjuje se da je na Starom sajmištu ubijeno 20. 000 ljudi, najviše Jevreja, dok su ostali slati na put bez povratka u logore Banjica, Trepča, Jasenovac i dalje u nacističke logore drugih zemalja.
Procenjuje se da je s područja bivše Jugoslavije u 69 konclogora van zemlje bilo zatočeno najmanje 400. 000 ljudi - Srba i Roma, antifašista i ratnih zarobljenika, ali precizna evidencija o tome ne postoji, niti se tačno zna koliko njih se vratilo kući.
(MONDO/Agencije)
Tadić je istakao da su sećanja na antifašističku borbu i stradanja još jaka i da to sećanje daje veru da se logori smrti nikada više neće ponoviti, prenela je Pres služba predsednika Srbije.
"Uvek ćemo pamtiti tragična stradanja Srba, Jevreja i Roma u Jasenovcu, stratišta u Donjoj Gradini i žrtve logora Staro Sajmište u Beogradu. Upravo zbog svih žrtava holokausta i sećanja na njihove patnje ne smemo da dozvolimo da se revidira istorija", naglasio je predsednik Srbije.
Dan sećanja na žrtve genocida u Srbiji se obeležava 22. aprila, na dan kada su dve grupe zatočenika 1945. godine krenule u proboj iz ustaškog konclogora Jasenovac videvši da su počele masovne likvidacije i zatiranje tragova zločina.
Od oko 1.000 zatočenika iz logora broj 3. u proboj je krenulo oko 650, od kojih je preživelo 116, dok je od 167 iz logora broj 4., odnosno "Kožara", u proboju uspelo 11.
Bio je to i početak kraja jasenovačkog sistema logora smrti u kojima je na najstrašnije načine umoreno više stotina hiljada ljudi.
NDH su proglasile ustaše 10. aprila 1941. pod pokroviteljstvom nacističke Nemačke i fašističke Italije, a obuhvatala je Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu i Srem, teritoriju sa oko 6,3 miliona stanovnika, od kojih su više od trećine bili Srbi.
Program za "rešenje srpskog pitanja" ostvarivan je po formuli "trećinu pobiti, trećinu proterati, a trećinu pokrstiti", koju je 11. juna 1941. obelodanio ustaški ministar i hrvatski književnik Mile Budak.
Jedan od vidova organizovanog zločina hrvatske države, pored masovnih jama i grobnica, bili su logori od kojih je najveći i nastrašniji bio Jasenovac, u svetu poznat i kao "srpski Aušvic".
Jasenovačko gubilište, osnovano polovinom avgusta 1941. godine, sastojalo se od pet velikih i tri manja logora i prostiralo se na površini od 210 kvadratnih kilometara.
Većina logora bila je u jugozapadnoj Slavoniji (Hrvatska), dok su s druge strane Save (BiH) bila masovna stratišta, a na najvećem u Donjoj Gradini procenjeno je da je usmrćeno 366.000 ljudi.
Jasenovac je zvanično nosio naziv "Sabirni i radni logor", a u stvarnosti je bio logor za uništavanje nehrvata u kome su jedine ubice bile hrvatske ustaše. Bila je to fabrika smrti u kojoj su žrtve ubijane maljevima, noževima, sekirama, a leševi spaljivani, bacani u Savu ili zatrpavani u masovne grobnice.
NDH je u jednom nadmašila naciste - bila je jedina država koja je imala posebne logore za decu - Sisak i Jastrebarsko, kroz koje je prošlo 33.000, a u njima skončalo blizu 20.000 mališana, uzrasta od jedne do 14 godina.
Tačan broj žrtava u Jasenovcu nije nikad utvrđen, jer je zbog politike pomirenja svih naroda pod parolom "bratstva i jedinstva" tokom vladavine komunista u bivšoj Jugoslaviji puna istina o razmerama zločina hrvatskih ustaša bila nepoželjna.
Zahvaljujući tome ustaškom poglavniku Anti Paveliću i većini odgovornih iz tadašnje hrvatske vlasti nikada nije suđeno ni u odsustvu, a zločin genocida počinjen u NDH ostao je nekažnjen.
Oni kojima je suđeno, odgovarali su za ratni zločin protiv civilnog stanovništva, a ne za genocid, poput ustaškog ministra policije Andrije Artukovića i zapovednika Jasenovca Dinka Šakića, koji su osuđeni u dobokoj starosti tek 1986. odnosno 1999.godine.
Prema Izveštaju državne Komisije FNRJ za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih saveznika, u sistemu jasenovačkih logora je pobijeno 500.000 Srba, 80.000 Roma, 23.000 Jevreja i više hiljada antifašista različitih nacionalnosti, a Centar "Simon Vizental" govori o 600.000 umorenih.
Da su te brojke najbliže istini ukazuje i nemački dokument do koga je došao šef kancelarije za specijalne istrage Ministarstva pravde SAD Ilaja Rozenbaum u kome je navedeno da je u Jasenovcu u prvih godinu i po dana usmrćeno 200.000 ljudi.
Stručnjaci beogradskog Muzeja žrtava genocida, već nekoliko godina rade na stvaranju imenoslovnika, kako bi ustanovili najmanji mogući broj žrtava, i do sada su popisali blizu 90.000 likvidiranih.
Na teritoriji bivše Jugoslavije tokom Drugog svetskog rata formiran je 71 konclogor i sabirni centar, ali i još 329 njihovih ispostava, istražnih i drugih zatvora, od toga najviše na području NDH.
Na teritoriji Srbije najveći logor je bio Banjica, koji je pod upravom Specijalne policije kvislinške vlade Milana Nedića formirao nemački Gestapo i u kome je ubijeno oko 80. 000 ljudi.
Kroz logor Staro sajmište koji se nalazio na teritoriji tadašnje NDH, prošlo je oko 100.000 ljudi.
Procenjuje se da je na Starom sajmištu ubijeno 20. 000 ljudi, najviše Jevreja, dok su ostali slati na put bez povratka u logore Banjica, Trepča, Jasenovac i dalje u nacističke logore drugih zemalja.
Procenjuje se da je s područja bivše Jugoslavije u 69 konclogora van zemlje bilo zatočeno najmanje 400. 000 ljudi - Srba i Roma, antifašista i ratnih zarobljenika, ali precizna evidencija o tome ne postoji, niti se tačno zna koliko njih se vratilo kući.
(MONDO/Agencije)
